در سکوت بیابان ها - اسلیم فا

گروه دانشگاه خبرنگاران، مهدی فراهانی؛ نهضت مردمی اربعین شاید بهترین تعبیر از پیاده روی هرساله اربعین امام حسین(ع) باشد. نمیدانم که شمایی که الان این یادداشت را میخوانید طعم شیرین چای های عراقی در استکان های کمرباریک عراقی را چشیده اید یا خیر، نمیدانم به اصرار یک عراقی سیه چرده وارد خانه اش شده اید تا ببینید که چگونه تمام داشته هایش را برای خدمت به شما آماده کرده است، آیا تابحال صدای پیاده روی میلیون ها نفر را به گوش شنیده اید؟ و اصلا میدانستید راه رفتن مردم صدا دارد!

در سکوت بیابان های کربلا در انتهای شب هایی که در گوشه و کنار صحرا عده ای نجوا میکنند و عده ای نماز شب میخوانند و عده ای هنوز به سوی معشوق عاشقانه قدم برمیدارند، به راستی که قدم ها در آن سکوت ذکر میگویند: لبیک یاحسین.

محور وحدت چیست که در این بیابان خشک اینگونه مردم معبر میزنند بر دل شیعیانی که از هزاران کیلومتر دورتر آمده اند! وحدت حول حسین بن علی(ع) ست که حالا بعد از 1400 سال جلوه ای از جامعه آرمانی اسلامی را به جهانیان نشان میدهد.

جامعه اسلامی که همبستگی اجتماعی و مشارکت مردمی در زندگی آن چند روزه کاملا مشخص است. در جهت امام حسین(ع) همه چیز رنگ دیگر دارد، در اینجا هیچ مسئله ای نیست که حل نشود، مردم بی تفاوت از کنارت عبور نمیکنند، درد و رنج افراد فقط مختص به آن ها نیست و هرکس در جستجوی گرهی ست که تا کار شیعیان زودتر راه بیافتد. کافیست پایت دردبگیرد و یا در گوشه ای از طریق زمین بخوری، به سرعت دورت شلوغ میشود که: برادر حالت خوبه؟ چیزیت نشده که؟بذار کوله ات رو تا یه جایی بیارم!

کمی جلوتر پیرمرد رئیس قبیله در وسط راه از همه میخواهد که اگر خسته راه هستید در موکب و استراحتگاه او ساعتی را بگذرانید. آنجا گویی مهم است که همه حالشان خوب باشد و شیعیان حسین(ع) بدنبال حل مسائل مردم هستند. در جامعه آرمانی اسلامی کسی نگران زندگی و مال و اموالش نیست، هیچکس دلهره جای خواب و گرسنگی ندارد؛ چون میدانند مادربزرگ های عراقی در تمام طول جهت تنورهایشان روشن است و نان داغ عراقی به زوار الحسین هدیه میدهند. احساس مسئولیت در قبال اجتماع را میتوان هرساله در طول 1452 عمود و شهر کربلا به راحتی حس کرد.

جامعه ی اسلامی که مردم هم از زندگی دنیایی شان راضی اند و هم در جهت سعادت اخروی، عاشقانه قدم برمیدارند و به راستی ما چه میخواهیم از یک جامعه اسلامی؟

کاش میشد آن چند روز پیاده روی را در تمام روز های زندگی مان جاری کنیم تا طعم شیرین زندگی اسلامی نصیب مان شود. کاش ما هم هر روز مانند اربعینی ها از همشهری هایمان دست میگرفتیم از هر در راه مانده و رنجوری که در جهت زندگی خسته شده و گوشه جاده زمین خورده و کاش زندگی مان طوری بود که هرروز بی تفاوت از کنار شیعیان حسین ابن علی نمیگذشتیم و کاری میکردیم.

مهدی فراهانی - دبیر فرهنگی اتحادیه دفتر تحکیم وحدت

انتشار یادداشت های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط خبرنگاران نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه ها و فعالین دانشجویی است.