راز ژاپنی ها برای تریبت بچه های مطیع و پیروز - اسلیم فا

به گزارش خبرنگاران به نقل از نمناک ،ژاپن یک کشور واقعا تحسین شده است در میان چیزهای دیگر، بچه ها ژاپنی بسیار مطیع هستند و به خوبی رفتار می نمایند، مودب و محتاط هستند. آنها قوانین را یاد می گیرند و از آنها اطاعت می نمایند و رفتار خود را به آنچه که از آنها انتظار می رود، سازگار مینمایند و این روش پرورش بچه ها بسیار شگفت انگیز است.

پدر و مادر ژاپنی اطمینان دارند که فرزندانشان رفتار مناسب را با نمونه ای که به آنها می دهند، یاد خواهند گرفت و در این راستا، آنها احساس مسئولیت خود را نسبت به فرزندان خود بروز می دهند خواندن این مطلب جالب از تربیت بچه ها در ژاپن را برای یادگیری عناصر کلیدی تربیت ژاپنی ادامه دهید ؛ شما خواهید دید که این بسیار متفاوت از شیوه های پرورش بچه ها غربی است که ما می دانیم و متاسفانه گاهی از آنها تبعیت می کنیم.

مادران ژاپنی به طور جدی از فرزندان خود مراقبت می نمایند. این سبک برخورد فرزندانی که به قوانین احترام می گذارند و به خوبی رفتار می نمایند را ایجاد میکند درباره این سبک خاص دبیشتر بدانید.

بر اساس یک مطالعه مقایسه ای از تکنیک های پرورش کودک در جوامع مختلف منتشر شده توسط انجمن کانزاس برای سلامت روان کودک نوزاد تحت عنوان نظم و انضباط در دوران کودکی، خانواده های ژاپنی دلبستگی، همدلی و هماهنگی را تقویت می نمایند.

این تحقیق نشان داد که بچه ها ژاپنی از عظیمسالان خواسته اند که به طور اجتماعی رفتار نمایند. با این حال، در خانه، بچه ها کاملا وابسته به والدینشان (مخصوصا مادرانشان) هستند ؛ آنها وابستگی را خنثی نمی نمایند.

برعکس، در واقع آن را پذیرفته و تشویق می نمایند. پدر و مادر ژاپنی به تمایل فردی کودک خود اهمیت میدهند به همین دلیل بیشتر بچه ها ژاپنی آرام هستند. (با اینحال همواره استثناءهایی وجود دارد.)

مادر و فرزند در ژاپن به یکدیگر وابسته اند:

والدین، به خصوص مادران، رابطه بسیار نزدیکی با فرزندان خود دارند ، والدین این نزدیکی را تشویق می نمایند و وابستگی را تقویت می نمایند.همانطور که در ژاپن معمول است، والدین لباس و تغذیه بچه ها را بر عهده دارند علاوه بر این، آنها تا زمانی که فرزندانشان 6 ساله هستند با هم میخوابند.

رابطه مادر و فرزند صمیمی است آنها عملا یک واحد را تشکیل می دهند و به جای اینکه دو نفر جداگانه و مستقل باشند، ذهنشان را به اشتراک می گذارند. در طول سه سال اول زندگی یک کودک، مادر او را همه جا میبرد و در ژاپن، مادران واقعا به فرزندان خود اختصاص داده شده اند.

کودک تا 5 سالگی کارهای دلخواه انجام می دهد:

یکی از قوانین اصلی آن ها این است که کودک تا 5 سالگی اجازه دارد هر کاری که دلش می خواهد انجام دهد. از نظر کشور های دیگر این کار افراط است. این قانون در فرهنگ ژاپن amae نام دارد. این واژه را می توان اینگونه ترجمه کرد:رویای یک شخص برای دوست داشته شدن یا دلبستگی که ستون ارتباط بین مادر و فرزند است یعنی کودک می تواند به والدین و عشق و محبت آن ها تکیه کند و والدین سالخورده نیز در آینده از حمایت فرزندشان برخوردار می شوند. طبق سیستم تربیت فرزند در ژاپن بچه ها تا قبل از 5 سالگی کامل، از 5 تا 15 سالگی مطیع، و در 15 سالگی با والدین برابر هستند. اما بسیاری کشور ها این روش تربیت را اشتباه می دانند.

مادران ژاپنی کودک خود را به مهد نمی فرستند:

بعید به نظر می رسد که یک کودک ژاپنی قبل از سن سه سالگی در یک مهد کودک یا پیش دبستانی باشد. آن ها هیچوقت پرستار کودک استخدام نمی نمایند و یا کودک را نزد پدرعظیم و مادرعظیم نمی فرستند. در ژاپن تربیت کودک به عهده مادر است و کودک زمان زیادی را با والدین و پدر و مادر عظیم خود می گذرانند و رابطه آن ها با خانواده بسیار گرم و صمیمی است. در ژاپن خانواده ها از همدیگر حمایت می نمایند.

والدین ژاپنی نسبت به فرزند خود نگرش مثبت دارند:

در تحقیقی که دانشمندان آمریکایی و ژاپنی در رابطه با ارتباط بین روش تربیت تشویقی فرزند و رفتار فرزندان صورت گرفته است به این نتیجه رسیده اند که نگرش مثبت والدین نسبت به کودک، رفتار های مشکل ساز در کودک را کاهش می دهد.

بسیاری از والدین ژاپنی بر این باورند که فرزندانشان به خوبی رفتار می نمایند، زیرا فرزندانشان بر اساس اعتقادات فلسفی خود هستند.این فرزند پرورشی ناشی از آرمان کنفوسیوس یعنی آموزش دادن فرزندان با مهربانی است. بعد از همه، این فضیلت صلح و شادی درونی ایجاد می نماید.

مادران ژاپنی از قانون مثل من انجام بده پیروی می نمایند:

مادران ژاپنی از قانون مثل من انجام بده پیروی می نمایند. مثلا مادران ژاپنی ابتدا خودشان اهرام را می سازند و سپس از کودک می خواهند که اهرام را بسازد. آنها کودک را مجبور نمی نمایند هر کاری را مثل آن ها انجام دهد و در واقع با نشان دادن نمونه روش کار را به او نشان می دهند.

اما مادران اروپایی ابتدا به کودک روش ساختن اهرام را شرح می دادند سپس از او می خواستند که امتحان کند.

مادران ژاپنی از پیشنهادات فرزندان خود استقبال می نمایند:

مادران ژاپنی از تعصب، پیشنهاد و گاهی اوقات شرمساری برای نظم دادن استفاده می نمایند به این ترتیب آنها از برخورد مستقیم با فرزندان کوچک خود اجتناب می نمایند. به طور طبیعی این نگرش های بچه هاه و یا تهاجمی کودک را به حداقل می رساند علاوه بر این، مادران ژاپنی از پیشنهادات فرزندان خود استفاده مینمایند.

به جای گفتن اسباب بازی های خود را بردارید، آنها می گویند حالا با اسباب بازی های خود چه باید بکنید؟ بنابراین، کودک باید جواب درست و منطقی را مشخص کند. با این حال، اگر کودک مایل به انجام آن نیست و وانمود می نماید که این سوال یا پیشنهاد را نمی شنوند، ممکن است مادرشان ناراحت گردد. پس از آن کودک از احساس خجالت خواسته مادر را انجام خواهد داد.

مادران ژاپنی از زبان بدن برای تربیت بچه ها استفاده می نمایند:

کودک ژاپنی به مادرش وابسته است، حتی از احساسات و حرکات مادرش مطلع است آنها حتی شرایط هماهنگی مادر خود را می دانند بنابراین، کودک همه چیز را در قدرت خود انجام خواهد داد تا این هماهنگی را حفظ کند.

هنگامی که مادر چیزی را پیشنهاد می نماید، حالات صورت او به فرزندش می گوید که اگر از او اطاعت نکند، شگفت زده خواهد شد با این حال، مادر کودک را مجازات نمی نماید و به طور مستقیم آنها را تنبیه نمی نماید. باز هم او با حالات صورت به کودک می گوید که نا امید شده است از آنجا که کودک واقعا علاقمند به حفظ هماهنگی با مادر خود است، گفته مادر را انجام می دهد.

مادران ژاپنی به احساسات کودک احترام می گذارند:

مادران ژاپنی به احساسات کودک احترام می گذارند و به آن ها یاد می دهند که احساسات دیگران را به خوبی درک نمایند. مثلا اگر کودک بخواهد ماشین اسباب بازی خود را بشکند مادر می گوید:ماشین بیچاره الان از ناراحتی گریه میکنه، برای نشان دادن چگونگی زندگی در جامعه به کودک باید احترام به عواطف و احساسات دیگران را به او بیاموزیم.

مادران ژاپنی یک روش برای متقاعد کردن فرزندان ندارند:

بچه ها در ژاپن اطاعت می نمایند علاوه بر این، مادران ژاپنی نیز یاد گرفته اند که خلق و خوی بچه ها خود را بخوانند ؛ آنها از این مهارت استفاده می نمایند تا هر زمان که لازم باشد، روش متقاعد کردن خود را تغییر دهند.

اگر آنها متوجه شوند که فرزندشان در مطابقت با یک درخواست نیستند، سعی خواهند کرد که درخواست خود را در آن لحظه انجام ندهند و احتمالا بعدا درخواست را انجام خواهند داد. اگر فرزند از جمع کردن اسباب بازی ها امتناع کند، مادر از تسلیم استفاده می نماید او می گوید که کودک آماده نیست یا به اندازه کافی توسعه نیافته است یا اینکه شاید خیلی خسته باشد یا فقط بخواهد بازی کند.

مادران ژاپنی احساس دوست داشتن را به فرزند خود القا می نمایند:

بسیاری از والدین ژاپنی هر کاری را که ضروری است انجام میدهند تا فرزندانشان احساس دوست داشتن با ارزش بودن و احترام را درک نمایند.آنها تجسم صبر و مهربانی هستند و این سبک والدین مطمئنا برای مادران غربی چالش برانگیز است.

مادران ژاپنی به سلامت جسمی کودک توجه ویژه دارند:

بچه ها ژاپنی لقب سالم ترین بچه ها دنیا را به خود اختصاص داده اند. زیرا ابتلا به چاقی در بچه ها ژاپنی در مقایسه با سایر بچه ها دنیا در پایین ترین سطح قرار گرفته است

ژاپنی ها غذاهای کامل و مغذی میل می نمایند و به همین خاطر سیر شده و بچه ها ، کمتر به دنبال خوردن هله هوله های شیرین و پرکالری هستند. بیشتر وعده های اصلی آنها به غذاهایی با پایه گیاهی، میوه ها، سبزیجات، لوبیا، غلات کامل، چربی های سالمی چون ماهی های مملو از امگا 3 اختصاص دارد. بنابراین احتمال ابتلا به چاقی در آنها کاهش پیدا می نماید و به تبع آن کمتر بیمار خواهند شد و طول عمر بیشتر دارند.

بچه ها ژاپنی یاد می گیرند که مقدار غذای آنها در حجم ها و اندازه های عظیم نباشد.

والدین ژاپنی یک وع غذا نمی پزند و مدام با معرفی غذاهای جدیدتر، مزه های جدیدی را به ذائقه متغیر آنها معرفی می نمایند.مادرعظیمان ژاپنی می گویند، یک غذای جدید، عمر را طولانی تر می نماید.

والدین ژاپنی غذای بچه ها شان را در بشقاب های کوچک تری می ریزند و حتما در داخل آنها حتما سبزیجات و انواع میوه ها را نیز قرار می دهند.

بچه ها ژاپنی بیشتربه دوچرخه سواری و انجام فعالیت های بدنی می پردازند که همین امر خود یکی از دلایل عدم چاقی این بچه ها است.

بچه ها ژاپنی اغلب در فرایند تهیه غذا با والدین خود مشارکت می نمایند، بنابراین آنها استراتژی بهتری را در بهبود شرایط تغذیه خود به کار می گیرند.

والدین ژاپنی زمانی که پای شرایط تغذیه و سلامتی آنها به میان می آید، از رویکردهای حکمرانی بر فرزندان شان به خوبی بهره می برند. در این رویکرد والدین قوانینی را برای بچه ها خود مشخص می نمایند و از کودک انتظار دارند که از آن نظم و انضباط تبعیت نمایند.