راه حل برای همدردی با بازماندگان متوفیان کرونایی - اسلیم فا

علیرضا عابدین روانشناس و مشاور در گفت وگو با خبرنگار ، درباره چگونگی همدردی با فردی که عزیزش را به دلیل ابتلا به کرونا از دست داده است، اظهار کرد: در بیشتر موارد، در رویارویی با رخداد ها و مناسبت های گوناگون در زندگی، مناسک و تشریفات در فرهنگ های مختلف تعریف شده است.

وی بیان نمود: افرادی که عزیزی را بخاطر کرونا از دست داده اند میتوان به چند پروتکل روانی اجتماعی استناد کرد، هرچند در رابطه با تفاوت ها و شباهت های گذر از مراحل فرایند سوگواری ایرانی ها در مقایسه با غربی ها بحث هایی وجود دارد، مثلا اینکه ایرانی ها همان ترتیب و توالی مراحل را طی می نمایند، ولی در هر حال آنچه مسلم است، مستقل از فرهنگ، تجربه احساسات ناگوار مربوط به سوگواری اجتناب ناپذیر است.

عابدین گفت: اصولا آوردن فشار مضاعف بر افراد نزدیک به متوفی جهت پردازش فرایند سوگواری می تواند معکوس عمل نموده و نتیجه گیری مثبت را به تاخیر اندازد یا حتی شرایط را پیچیده تر سازد همچنین ارزیابی و رصد دقیق مراحل سوگواری که فرد نزدیک به متوفی در حال طی کردن است حیاتی است.

این روانشناس ادامه داد: در ابتدا، هنگام روبرو شدن با شوک ناشی از فقدان عزیزی که به کرونا مبتلا شده بود میزان از انکار واقعیت بصورت ناخودآگاه در فرد ایجاد می گردد، چرا که سعی دارند به اصطلاح وقت بخرند و این انکار کردن می تواند تا حدودی از فشار روبرویی تمام عیار و فوری با با حادثه سهمگین و فاجعه وارد شده کاسته گردد.

وی با بیان اینکه بر خلاف دستورات سنتی روانشناختی، فرد مصیبت دیده را در ابتدای کار مجبور به حرف زدن درباره متوفی نکنید، اضافه نمود: این امر بیشتر باعث تجربه تروما می گردد، در این مرحله، اطمینان خاطر پیدا کردن از امنیت جسمی و رفع کردن احتیاج های اولیه بازمانده در الویت باید باشد که پس از آن باید پشتیبانی و حمایت اجتماعی شوند.

عابدین با اشاره به اینکه از گفتن حرف های کلیشه ای جهت دلداری دادن اجتناب کنید، افزود: گاهی این نوع سخن گفتن بیشتر باعث خشم مخاطب و حس درک نشدن می گردد، کنار آمدن با واقعیت از دست دادن متوفی و پذیرش و آرامش نسبی بازمانده، مستلزم گذر از مراحل خشم توام با اضطراب و غم و بهم ریختگی هیجانی است، کنار آمدن با واقعیت یعنی تجربه این احساسات در تن و روان و یافتن کلمات مناسب و درخور هر شرایط هیجانی است که این موضوع با کنار گذاشتن و روبرو نشدن و باصطلاح واقعیت را پشت درب گذاشتن، تفاوت دارد.

این روانشناس توضیح داد: انسان در رویارویی با مرگ و به سوگ آن زندگی که ننموده است می نشیند. لحظاتی که در گذشته فانی بودند و تکرار نشدند باعث حسرت می گردد و فرصت هایی در آینده که با غیبت متوفی دیگر هیچگاه اتفاق نخواهند افتاد باعث سوگواری می شوند.

وی اضافه نمود: بنظر میرسد، پذیرش واقعیت اینکه مرگ حقیقت است، احتیاج به ترکیب با داستان های مختلف دارد که باید در سر بازمانده پرورانده گردد، داستان هایی همچون راحت شدن و به بهشت رفتن متوفی و چگونگی هنوز جاری بودن زندگی پس از وی.

عابدین اظهار داشت: این داستان ها می تواند از منابعی همچون مذهب، معنویت، سنت و علم ، تامین و اقتباس شوند، ولی در هر صورت، بسته بندی روانی مقوله فقدان در ذهن، با یک داستان قابل قبول، در نهایت باعث آرامش فرد می گردد.